Thuisbioscoop
Je ligt lekker te slapen en plots hoor je vreemde geluiden. Je schiet rechtop in je bed: “Wat was dat nou”, vraag je jezelf af? Dan maar op onderzoek uit, je wilt niet dat er vreemden je huis binnen dringen. Gewapend met het mobieltje in de hand, klaar voor de de aanslag. Bij het raam aangekomen, daar waar de geluiden vandaan komen…… en dan flits…… ja raak! Maar wat is dat nu? Twee jonge Steenuilen zitten daar op de vensterbank naar binnen te koekeloeren. Twee kleine nachtbrakers. Gelukkig maar, dit is wel te overzien. Onverwacht een leuke verrassing! En terwijl het zand van Klaas Vaak je nog parten speelt, enfin… toch maar weer op tuk. Met nog helder voor de geest het beeld van die twee bolletjes met hun nieuwsgierige, heldere oogjes zo voor het raam te zien zitten.
De volgende morgen zit de hond naar de heg te kijken en na herhaaldelijk roepen wilde deze daar niet weg. Aandachtig blijft de hond zitten. Dus maar even kijken wat er aan de hand is. Verhip!.... zit daar een jonge steenuil op de grond, met een vragende blik: “heb ik iets van jou aan of wil je spelen”?
De hond werd meegenomen, zodat het steenuiltje niet meer zo gestrest hoefde te zijn. Er werd contact opgenomen met de Steenuilenwerkgroep en gevraagd wat hiermee te doen. Gezien de grootte en het toch al redelijk snel uit de voeten kunnen komen, rustig hun gang laten gaan was het advies. Ringen heeft nu geen zin en misschien komen wij ze vanzelf eens tegen in een kast als het goed met ze gaat.
Nog wel het advies gegeven de kat maar uit de buurt te houden, dat is hun grootste gevaar. En geadviseerd vooral, samen met de kinderen, te genieten van deze situatie. De kinderen zaten dan ook op de eerste rang van hun thuisbioscoop. Als één van de Steenuil ouders op een paaltje zat, dan probeerde een jong deze er af te duwen. Lekker stoeien met elkaar…. waar maak je dat mee! En wat een komisch gezicht als de uiltjes even naar binnen kijken of in huis alles wel goed gaat.
Toen ik op een middag langs kwam, om te zien hoe het ging met de uiltjes, werd ik erop gewezen dat een van de gluurders weer voor het raam op het kozijn zat. Geweldig als je dan de verbaasde blik van het jong ziet. Net of het zegt: “Ken ik jou ergens van?, maar kom niet te dichtbij, want dan peer ik hem”.
Een week later kreeg ik een telefoontje. Er bestond het vermoeden dat het niet goed ging met een uiltje. Het zat al de gehele dag op dezelfde plek. Het uiltje werd gevangen en Jopie, onze ringster, werd gebeld. Er werd gemeten en gewogen. Het uiltje was 39 dagen oud en was goed op gewicht. Gelukkig …..niets aan de hand dus! Meteen werd het uiltje geringd en daarna in het kooitje weer terug gezet in de tuin. Het deurtje werd opengezet en dan verwacht je dat het er meteen uit huppelt. Maar nee hoor! Die vroeg zich zeker af “wat moet ik nu”? Dus heb ik het uiltje er zelf maar uitgehaald en mogelijk zal deze wel weer de draad oppakken en zich hopelijk verder ontwikkelen.
Douwe Greydanus.