Op een zondag fietste ik door het dorp ….koeter de koet. Onder aan de dijk hield een passant mij staande om een praatje te maken.

En terwijl ik daar stond, hoorde ik iemand iets roepen die wat verder op de dijk stond. “Douwe we hebben uilen in de tuin! “ Mijn blik dwaalde de dijk af en zag de roepende staan. Ik vroeg hoe groot zij waren en hij duidde aan iets van een halve meter. Oké (vissers latijn) ransuilen zeker vroeg ik? “Nee …veul kloiner …..je kenne koiken ….mijn vrouw is thuis”.

8 jaar terug hadden wij op dit adres een steenuilkast opgehangen, mede omdat op dat erf al Steenuiltjes zaten. Inmiddels was het huis van eigenaar gewisseld, maar ook deze familie is erg met de natuur begaan. Je hart maakt dan een sprongetje …..zou het dan echt na al die jaren van spreeuwen en koolmezen dat er nu eindelijk een Steenuil familie in zit?

Nu ik toch in de buurt was, fietste ik er meteen naar toe om even te kijken. De vrouw des huizes vertelde enthousiast dat de Steenuil de kast in bezit had genomen. Toen ik de kast zag stond er een kunstwerk op het dak, die de regen niet tegen hield, maar ik vroeg mij wel af waar dat voor was.

Foto: Douwe Greydanus

Nu bleek het dat een kat regelmatig in de boom klom. En ging dan op het dak van de kast liggen te loeren. Dus nu trof ik niet een anti-marter-kast aan, maar een anti-katten-dak. Gezien de eigenaar van het perceel ook een zeer bedreven timmerman is, had hij dat vakkundig opgelost.

De erfbewoners waren vergeten te melden dat er uiltjes in zaten. Nu was de kast helaas leeg, maar het bewijs dat ze er waren was duidelijk te zien aan de drab in de kast.

Als uil wil je daar dan ook niet te lang in die smeerboel verblijven. Gelukkig kon ik constateren dat alle jonge uiltjes waren uitgevlogen.

Maandag heb ik mezelf weer in werkkleding gestoken en de kast maar eens goed schoon gemaakt. De steenuilen kunnen nu rustig en veilig naar het nieuwe seizoen toe leven.

Douwe Greydanus